Przed chwilą napisałem prawie całą relację i mi wsiorbało :-(, bo ze zmęczenia coś nacisnąłem (nie wiem co) że cała relacja znikła- a cofnąć już się nie dało.
W związku z tym relacja musi poczekać, aż będę miał czas.
Aktualizacja 17.10.2011 godz.00:50:
Przed chwilą przeczytałem relację z Harpa Turysty, z którym (a dokładnie za którym) miałem przyjemność jechać. W zasadzie nie muszę już nic pisać, bo Turysta napisał wszystko i do momentu rozstania wszystko przebiegało tak jak napisał Turysta, a po rozstaniu ja już nie miałem siły na nic więcej poza powrotem na metę. Przed rozstaniem przytrafiło mi się nagłe wyłączenie prądu- już to miewałem wcześniej :-( więc wola walki spadła dokładnie do zera i jedyne co mogłem zrobić, to wrócić na metę :-(
Teraz trochę żałuję, bo wiem że mogłem jeszcze pokusić się o zdobycie przynajmniej jeszce jednego PK, ale wtedy było to już ponad moje siły.
Harpa ukończyłem, wg wstępnych wyników na 215 miejscu na 350 sklasyfikowanych, więc tragedii chyba nie ma- ostatni na szczęście nie byłem.

Szczególne podziękowania dla Turysty, który był Kierownikiem całej wycieczki: on zaplanował trasę, on cały czas prowadził, a ja tylko starałem się nadążać za nim.

Garść moich dygresji:
W przeciwieństwie do Turysty, ja jakoś strasznie nie marzłem, ale to dzięki temu, że byłem ubrany tak jak jeżdżę w zimie. Oczywiście było mi mocno chłodno, ale jeszcze nie tak, żebym marzł. Największym mankamentem było to, że jechałem w bucie z przełamaną w połowie podeszwą, więc już przed startem miałem mokro w jednym bucie a bardzo szybko (w tym błocie) w obu butach chlupała mi woda- pomimo neoprenowych ochraniaczy na buty, które nawiasem mówiąc co chwilę zjeżdżały z butów w tym błocie.

Byłem pozytywnie zaszokowany, jak cienkie (praktycznie szosowe) oponki, które mam w Unibike'u, szły prawie jak traktor po błocie. W pewnym momencie nawet jacyś goście na góralach pytali się co ja mam za opony, że tak idą po błocie.

Na mecie rozmawiałem z jednym gościem, który (jak mówił) startował już 11-ty rok w Harpie i ten był najbardziej hardkorowy ze wszystkich w których startował.
No tak, pomyślałem- żeby nie było za łatwo na pierwszy raz, to musi być hardkorowo. To oznacza, że następnym razem (jeżeli będzie) może być już tylko lepiej :-)

Nigdy nie pomyślałbym, że to będzie tak błotnista masakra: błoto po kostki, bajora wody (na drodze) po wjechaniu w które nogi chowały się pod wodą to był standard i mieliśmy tego pod dostatkiem. Do tego trafiło nam się przenoszenie rowerów przez jakieś błotniste strumienie.

Wydaje mi się, że nie był to standardowy Harp, gdzie (tak mi się wydaje) chodzi o to, żeby znaleźć najlepszy skrót przez lasy i bezdroża, żeby przemieścić się od jednego PK do drugiego. W przypadku tego Harpa (wg mnie) lepiej było nadłożyć 10 km szosą, niż przepychać się 2 km polnymi drogami, bo praktycznie każdy zjazd z asfaltu to było przebijanie się w błocie po osie- co pochłaniało ogromne ilości czasu ale i sił.

Podsumowanie: trochę jestem zadowolony, trochę pozostał niedosyt. Jeżeli chodzi o wynik- szału nie ma. Ja chyba jednak wolę szosę. Czy się jeszcze wybiorę? To się zobaczy. Nie jest moim celem życiowym i największym szczęściem wytaplać się w błocie po pachy i spędzić cały następny dzień na mizernych próbach doprowadzenia garderoby i sprzętu do choćby względnego porządku. Nie mówiąc o tym, że sprzęt tak dostał w tyłek, że w rowerze jeszcze nie wiem czy nie będę musiał wymienić napędu a buty musiałem dziś kupić nowe :-(

Dzięki uprzejmości Turysty mogę zamieścić kilka zdjęć z Harpa:

Harpagan 42- próby spania przed © marchos

Harpagan 42- na PK 13- Słobity przepust © marchos

Harpagan 42- błoto na drodze, błoto na rowerze, błoto wszędzie © marchos

Harpagan 42- kwintesencja © marchos