Piszę dopiero dziś, choć wydarzenie dotyczy poniedziałkowego wyjazdu do pracy rowerem- niestety ostatniego na jakiś czas, nie wiem na jak długi.
Wszystko było pięknie: rano świetnie się jechało, po południu świetnie się wracało.

I już byłem w ogródku, już witałem się z gąską i ...... wielka gleba :-( potem 6 godzin na SOR'ze (Szpitalny Oddział Ratunkowy) a teraz jestem na Tramalu i ledwo się ruszam, sycząc co chwilę z bólu.

Byłem ledwo 3 km od domu, jechałem sobie zadowolony przez las z Barniewic do Banina po ubitym śniegu (na kolcowanych oponach oczywiście), kiedy nagle przednie koło zrobiło mi zgrabny odjazd w prawą stronę a ja zanim się zorientowałem leciałem już plecami na glebę :-( 
Przywaliłem plecami w wielką muldę tak solidnie, że jeszcze nigdy w życiu tak nie przywaliłem. Leżałem chyba z 10 minut na glebie, drąc ryja z bólu i nie mogąc się ruszyć. Kiedy w końcu próbowałem się jakoś pozbierać, okazało się że jechałem nie po śniegu ale po czystym lodzie, ubitym na twardość betonu- tak samo mulda w którą przywaliłem. Jak próbowałem wstać, to nogi mi się rozjeżdżały w każdą stronę, co dodatkowo nie ułatwiało mi tego żebym się zebrał z gleby.
W sumie to nie wiem jak się pozbierałem i jak wsiadłem na rower (chyba byłem w szoku), ale fakt że jakoś wsiadłem i jakoś dojechałem do domu te 3 km. Pod domem nie mogłem już zsiąść z roweru, nie mogłem iść, nie mogłem usiąść, nie mogłem się podnieść- nie stękając z bólu. 
Jakoś udało mi się dowlec do łóżka (postanowiłem przeczekać do rana i zobaczyć jak sytuacja się rozwinie), ale spania nie było żadnego, bo nie mogłem się ruszyć w łóżku a ból nie dawał spać.

Niestety rano stwierdziłem że nie ma opcji, muszę jechać na SOR, bo chyba sobie coś zrobiłem niedobrego. Żona jakoś dowlokła mnie do szpitala, w którym spędziliśmy (na krzesłach) 4 godziny w oczekiwaniu na lekarza i dalsze 2 na diagnozę po RTG (razem ponad 6 godzin). Chyba jeszcze nigdy nie strzelili mi tyle fotek RTG, chyba przy 6 albo 7 przestałem liczyć. Jedyny pozytyw jest taki, że podobno sobie nic nie złamałem, choć czuję się tak, jakby mój kręgosłup składał się z tysięcy malutkich połamanych kosteczek, które kłują i dźgają przy każdym, najmniejszym ruchu.
Na szczęście lekarz przepisał mi Tramal przeciwbólowo, który pozwala mi jakoś funkcjonować.

Na rower jednak za szybko nie wsiądę :-(
A miało być tak pięknie: miałem całe ferie jeździć do pracy rowerem.